308.อุตสาหกรรมที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความหลง

บรรยายเมื่อ 30-07-2565

ผมอยากให้พวกเรานักปฏิบัติธรรม เป็นคนที่ลึกซึ้งต่อชีวิตนี้ ไม่ใช่ตื้นเขิน ในลักษณะที่ว่า รับคำสอนไป แล้วก็เอาไปทำ 

สิ่งที่ผมสอนเราทุกคน เกิดจากความลึกซึ้งต่อชีวิตของผมเอง เกิดจากความลึกซึ้งที่ผมเห็นชีวิตคนอื่น 

ของทุกอย่างที่ถูกสอนมา...เรารับฟัง

รับฟังแล้ว...ก็วางเอาไว้
ไม่ต้องเชื่อและไม่ต้องไม่เชื่อ
และลงลึกต่อชีวิตนี้ด้วยตัวเอง 

ชีวิตนั้นมีหลากหลายแง่มุม หลากหลายมุมมอง ที่ตัวเราเองนั้น จริงๆ ยังไม่เข้าใจ แต่ปัญหาคือ เราปล่อยผ่าน 

เพราะเรารับคำสอนมาในทำนองที่ว่า เราปฏิบัติธรรม ก็เพื่อ “เรา” จะไม่ทุกข์ 

หรือแม้กระทั่งคำสอนว่า “พ้นจากความคิดปรุงแต่ง” เราจึงไม่อยากคิด เราไม่อยากพิจารณาทั้งนั้น...กลัวผิด กลัวว่าทำแบบนั้น แล้วจะเป็นกิริยาที่ผิด

เพราะฉะนั้น ชีวิตเรานักปฏิบัติธรรมนั้น #ติดอยู่ในกับดักของสิ่งที่ถูก และเราจะทำแค่นั้น 

ชีวิตเราจึงเป็นชีวิตที่ไม่ลึกซึ้ง
และเป็นชีวิตที่แบ่งแยก
และเป็นชีวิตที่มีแต่ตัณหา
ที่จะเอาแต่สิ่งที่ดี 

ระบบความคิดทั้งหมดนี้ #ทำให้ชีวิตทั้งหมดของเราไม่จริง 

....

ระบบของความหลง ของมิจฉาทิฏฐิ และของอัตตา เป็นกลไกที่เรียกว่า ฉลาดที่สุด 

มันให้ความล้มเหลวและความสำเร็จ 
มันให้ระบบการคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล 
มันให้ระบบของความหวังและบทเรียน 

ระบบทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในจิตใจของคนแต่ละคน ก่อให้เป็นระบบของครอบครัว สังคม ประเทศ โลก 

ทั้งหมดเกิดขึ้นจากระบบของความหลง มิจฉาทิฏฐิ และอัตตา 

และเราทุกคนใช้ชีวิตในอุตสาหกรรมนั้น 

#อุตสาหกรรมที่ถูกสร้างขึ้นโดยความหลง 

เพราะฉะนั้น ก่อนที่คนคนนึงจะปฏิบัติธรรม จะต้องเข้าใจก่อนว่าอะไรคือความหลง

ต้องเข้าใจว่าอะไรคืออัตตา 
ต้องเข้าใจว่าอะไรคือมิจฉาทิฏฐิ

ถ้าเรามีความเข้าใจอย่างถ่องแท้ต่อความหลง ชีวิตจึงจะสามารถที่จะเริ่มเป็นจริงขึ้นมาได้ 

และเมื่อชีวิตเริ่มเป็นจริงขึ้นมาได้ การเห็นชีวิตนี้ตามความเป็นจริง จึงจะสามารถเกิดขึ้นได้ 

ที่ผมเคยบอกว่านักปฏิบัติธรรมเราไม่เข้าใจ แม้กระทั่งว่าความสุขคืออะไร 

นักปฏิบัติธรรมเราจะตอบพร้อมกันว่า ความสุข คือ ความเพลิดเพลิน พอใจ และเราต้องอยู่ห่างจากมันให้มากที่สุด 

คล้ายๆ เรื่องของอัตตา...เมื่อพูดถึงอัตตา นักปฏิบัติธรรมจะบอกเหมือนกันทุกคนว่า มันคือของไม่ดี มันคือมิจฉาทิฏฐิ มันคือความหลง และเราทุกคนพยายามอยู่ห่างจากมันมากที่สุด 

คนที่พยายามอยู่ห่างจากมันมากที่สุดก็คือ “อัตตา” 

ความลวงหลอกของระยะทาง อัตตานี้กับอัตตานั้น พยายามอยู่ห่างกัน ทั้งที่จริง มันอยู่แนบสนิทชิดเป็นอันเดียวกัน แต่เราหลอกตัวเองว่า เราอยู่ห่างจากมัน 

ความที่มีความเชื่อครอบงำเกี่ยวกับบางสิ่งว่ามันไม่ดี และพยายามหนีห่างออกจากมัน คือ อัตตาประเภทนึง

และทั้งหมดของชีวิตนั้นคือมายา 

...

การที่คนคนนึงสามารถที่จะมีความแจ่มแจ้ง รู้จักสิ่งต่างๆ อย่างถ่องแท้ 

การที่ใครสักคนนึงมีความสามารถนั้น คนๆ นั้นจึงสามารถที่จะมีชีวิตที่เป็นจริง ชีวิตที่แท้จริง ชีวิตที่ไม่อยู่ในความหลงอีกต่อไป 

แล้วทั้งหมดนั้นที่เรียกว่า ความสุข ความทุกข์ หรืออะไรก็ตามที่เคยมีอยู่ในชีวิต มันจะเป็นแค่สนามเด็กเล่น มันเป็นแค่ของเล่น

เป็นแค่เป็นสิ่งที่หลอกเราไม่ได้อีกแล้ว
แต่เราใช้มันได้ทุกอย่าง

#Camouflage
30-07-2565