293.ไม่มีไป ไม่มีมา

บรรยายเมื่อ 02-04-2565

 

เพราะเราไม่เคยเข้าใจว่าอะไรคือการปฏิบัติธรรม เราจึงต้องใช้ #ความอยาก ในการปฏิบัติธรรม

ความอยากปฏิบัติธรรมนั้น ใช้ได้กับเมื่อคนคนนึงมีเป้าหมายเท่านั้น มีเป้าหมายที่เป็นมิจฉาทิฏฐิด้วยคือ #มีเราอีกคนนึงรอรับผลข้างหน้านั้น

บางคนอาจจะคิดว่า ถ้าไม่มีเป้าหมายเอาไว้ล่อลวงเราแบบนั้น มันก็คงไม่มีใครที่จะอยากปฏิบัติธรรมหรอก เพราะมันไม่มีใคร ที่จะได้อะไรจากการทำสิ่งๆนั้น...แล้วใครจะทำ?

ผมก็ตอบว่า...ถูกแล้ว มันไม่ควรจะมีการปฏิบัติธรรมด้วยความอยากแบบนั้น เพราะนั่นไม่ใช่การปฏิบัติธรรม นั่นเป็นนิยายทางธรรมที่คนแต่ละคนคิดสร้างขึ้นมา เพื่อจะไปถึงที่นั่น

มีเราคนนึงที่ยังคงไม่พอใจกับความเป็นอยู่ทั้งหมดในขณะนี้ และหวังว่าเราจะเป็นอีกสิ่งๆ นึงข้างหน้า ที่ดีกว่านี้ ที่น่าพอใจ ที่เป็นไปตามทฤษฎีต่างๆ ที่เราถูกสอนมา อ่านมา ร่ำเรียนมา เราต้องการจะไปที่นั่น

ลึกที่สุดในหัวใจ...ชีวิตการปฏิบัติธรรมของเรา คือพร้อมจะเคลื่อนไปที่นั่น...ในอนาคต

เราอยากจะเคลื่อนออกจากที่นี่ เพราะที่นี่ไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่ ที่เป็นอยู่ ที่มีอยู่ทั้งหมดขณะนี้ ไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่ 

หัวใจของเรานั้นเต็มไปด้วยความอยากจะเคลื่อนไปข้างหน้า หรือเรียกว่าความก้าวหน้าก็ได้...มันต้องดีกว่านี้ 

เพราะฉะนั้น ชีวิตของเราเป็นยังไง? ...ชีวิตนั้นเป็นของเราจริงๆ ชีวิตนี้ไม่เคยไม่มีเราเลย เป็นของเราตลอดเวลา และเป็นหัวใจที่พร้อมจะไปและพร้อมจะมาตลอดเวลา

มันไม่เคย…ไม่มีไปและไม่มีมา เพราะหัวใจของเรามันอยากจะดีกว่านี้ตลอดเวลา 

เราอยากจะมีหัวใจหรือจิตใจที่ดีกว่าตอนนี้ที่เป็นอยู่

คุณสมบัติดีๆ ที่เขาพูดถึงกันในการปฏิบัติธรรม...เราอยากมี และอะไรที่มันไม่ดีทั้งหลายที่เขาพูดถึงกันในการปฏิบัติธรรม...เราไม่อยากมี เราอยากสลัดมันทิ้งไป

ถามตัวเองดูลึกๆ เลยว่า นี่คือหัวใจของเราใช่มั้ย?

และด้วยหัวใจนั้นจึงเกิดผลอันสืบเนื่องในการ “ทำ” การปฏิบัติธรรมที่ผิดตลอดเวลา ไม่ว่าเราจะลงทุนแค่ไหนกับชีวิตก็ตาม

เราต้องค้นพบ #ความไม่มีไป_ไม่มีมา ด้วยตัวเอง

เพียงแค่เข้าใจสิ่งต่างๆ ทั้งหลายเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ผิดพลาดทั้งหมดให้ได้แค่นั้น

#พอเราเข้าใจสิ่งที่ผิดพลาดทั้งหมดได้_สิ่งที่ถูกต้องมันก็เกิดขึ้นเอง 

แต่ถ้าเรายังเห็นกงจักรเป็นดอกบัวอยู่ คือทำสิ่งไม่ถูกอยู่ เพราะไม่รู้เรื่อง ต่อให้ผมพูดสิ่งที่ถูกต้องเท่าไหร่ มันก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี แล้วเราก็ผสมกันเละเทะกับสิ่งที่ตัวเองเข้าใจว่าถูก...แต่จริงๆ มันผิด

ความไม่มีไป ไม่มีมา คือ การรู้ซื่อๆ เห็นเฉยๆ

ชีวิตเป็นการรับรู้เฉยๆ โดยที่ไม่มีไอเดียของเราสักคนนึงกำลังบอกว่า สิ่งที่มันเกิดขึ้น มันดีหรือมันไม่ดี แล้วถ้ามันไม่ดี...จะทำยังไงกับมันดี แล้วถ้ามันดี...จะทำยังไงกับมันดี การรับรู้เฉยๆ ไม่มีสิ่งเหล่านี้

เราไม่เคยค้นพบชีวิตที่...ถ้าไม่มีเราสักคนนึงอยู่ แล้วมันเหลืออะไร แล้วใช้ชีวิตนั้น แค่นั้นเอง 

ความไม่มีไป ไม่มีมานั้น เป็นจุดเริ่มต้นและจุดสุดท้ายในการปฏิบัติธรรม

เราค้นพบชีวิตนั้น ใช้ชีวิตนั้น และในระหว่างทางของชีวิตนี้ มันมีไปและมันมีมา แต่เรารู้ว่า นั่นมันไม่ถูก นั่นเป็นความหลงผิด เกิดการตัดสินแบ่งแยก กำลังถูกหลอกอีกแล้วกับสิ่งที่ดีๆทั้งหลาย 
.

ถ้าเราไม่เข้าใจว่าการปฏิบัติธรรมคืออะไร...สิ่งที่ผิดเราก็คิดว่าถูก แต่สิ่งที่ถูกเราก็ไม่ทำ 

เพราะฉะนั้น ชีวิตของนักปฏิบัติธรรมจึงเกิดความสงสัยสงสัย ว่าปฏิบัติถูกต้องไหม หาคนช่วยบอกเราหน่อย ทำไงต่อ?

ทำไมถึงมีแต่ความสงสัย? #เพราะชีวิตไม่เคยค้นพบความจริงเลย ได้แต่เชื่อคนอื่นเขา

ถ้าเราไม่เคยเข้าใจหรือค้นพบอะไรที่มันเป็นจริงด้วยตัวเองเลย ไม่ว่าเราจะรับข้อมูลที่ถูกต้องบริสุทธิ์เท่าไหร่ มันก็ไม่สามารถจะช่วยเปลี่ยนชีวิตของเราได้

ท้ายที่สุดเราต้องพึ่งตัวเองให้ได้...จริงๆมันไม่ใช่ท้ายที่สุด มันต้องตั้งแต่เดี๋ยวนี้เลย

ถ้าเราไม่เคยค้นพบความจริงอะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย หรือเกี่ยวกับชีวิต หรือเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าการปฏิบัติธรรมว่ามันคืออะไรกันแน่ สิ่งสังเกตง่ายที่สุดคือ เราจะมีแต่ความสงสัย...สงสัยตลอดชีวิต ไม่แน่ใจตลอดชีวิต วิ่งหาครูบาอาจารย์ตลอดชีวิต แล้วมีแต่ความกลัวตลอดชีวิต 

เราเป็นอย่างนี้เพราะอะไร?
เพราะเราใช้พลังทั้งหมดลงทุนกับคนอื่น แทนที่จะลงทุนกับตัวเอง