287.ความเปลี่ยนแปลง...ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

บรรยายเมื่อ 29-01-2565

 

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจากรากเหง้าของหัวใจนั้น ไม่ได้เกิดขึ้นจากการที่มีเราคนนึง มีไอเดีย แล้วพยายามจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง

 

การเปลี่ยนแปลงในแบบที่เราทำมานั้นคือ ความที่มนุษย์คนนึงไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย เราทำเหมือนเดิม จริงๆเราไม่เคยเปลี่ยนแปลง เราคือมนุษย์คนเดิม ไอเดียเดิมๆ

 

แต่ความไม่มีเรา

...การมีชีวิตที่ความคิดเข้าไปไม่ถึง

...การมีชีวิตอย่างเงียบเชียบ

...การที่ไม่มีใครสักคนพยายามจะเปลี่ยนแปลงอะไร

...การที่ใครคนนั้นหายไป

...ไม่มีใครสักคนใส่ความพยายามต่อชีวิตนี้ เพื่อให้มันดีกว่านี้

 

และเมื่อใครคนนั้นหายไป ความเปลี่ยนแปลงอย่างถึงรากถึงโคนจึงจะเกิดขึ้นได้

 

ความพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงทั้งหมดภายใต้ความเป็นเรา คือความล้มเหลว คือหายนะ เพราะมันคือความที่มนุษย์คนหนึ่งไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยต่างหาก เราต้องเข้าใจเรื่องนี้

.

 

เราติดอยู่ในกับดักของการคิดว่า จะทำยังไงดีต่อความทุกข์หรือความสุขที่เกิดขึ้นในชีวิต เรามีโครงสร้างของการที่เราคนนึงพยายามที่จะปกป้องตัวเอง

 

เราหมกมุ่นอยู่กับการแก้ปัญหาความทุกข์ความสุข เราหมกมุ่นตั้งแต่เราอยู่ในโลก เช่น เราหนีความทุกข์ด้วยการหาความสุข พอเรามาปฏิบัติธรรม เราหนีความทุกข์ด้วยการทำสมาธิ ด้วยการวิ่งหาความสงบ ด้วยการเจริญวิปัสสนา เราจะเห็นสิ่งต่างๆตามความเป็นจริง

 

แต่ผมถามว่าหัวใจคืออะไร?

หัวใจที่ลึกที่สุดคือหัวใจเดิมใช่ไหม?

 

คือเราหมกมุ่นกับการแก้ปัญหาความทุกข์ เราแค่เปลี่ยนวิธีเฉยๆ เราใช้วิธีที่เลิศเลอที่สุดคือ วิปัสสนากรรมฐาน ผมไม่ได้บอกว่ามันผิด

 

แต่ผมถามว่าหัวใจของเราคืออะไร?

คือเราคนนี้จะหนีทุกข์ใช่ไหม?

 

ทั้งหมดคือมีเราคนหนึ่งพยายามหาวิธีการที่จะหนีความทุกข์ เรายังคงหนีความทุกข์เหมือนเดิม ผมถึงบอกว่าเราไม่เคยเปลี่ยนแปลง เราคือมนุษย์คนเดิม และเราไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงได้

 

แต่การมีชีวิตที่เงียบเชียบ ไม่ได้เกิดจากการที่ฟังผม เมื่อผมอธิบายได้อย่างดี และเราคิดตามเหตุผลแล้วว่าอย่างนี้ถูก แล้วเราจะทำแบบนี้ นั่นคือวิธีของการหนีทุกข์เหมือนเดิม

 

แต่ความเข้าใจในการมีชีวิตอย่างเงียบเชียบ #จะต้องเป็นสิ่งที่เราทุกคนจะต้องค้นพบมันด้วยตัวเอง ว่าทำไมถึงต้องเป็นอย่างนั้น

 

ตามประสบการณ์ผม เราจะค้นพบว่าชีวิตมันเป็นความเงียบเชียบอย่างแท้จริง มันมักจะเกิดขึ้นจากความทุกข์ ความผิดหวัง ความไม่สมหวัง ความที่ไม่ได้อะไรอย่างที่เราต้องการ ความที่เป้าหมายทั้งหมดที่เราหวังไว้ทลายลงไป

 

#แล้วชีวิตที่เงียบเชียบจะเกิดขึ้นมา โดยที่ไม่มีใครมีไอเดียว่าเราจะมีชีวิตที่เงียบเชียบ มันเกิดขึ้นมา แล้วเราจะค้นพบมันว่านี่คือ ชีวิตที่แท้จริง

 

และใครสักคนหนึ่งจะใช้ชีวิตอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่เพราะว่าเราเชื่อคนอีกคนนึงบอกว่ามันถูก แต่เรารู้จักมันด้วยตัวเอง ด้วยหัวใจของเราเอง ด้วยชีวิตของเราเอง ว่าต้องเป็นแบบนี้

.

 

#อย่าหลบหนีจากชีวิต แล้วไปหาอะไรทำ

 

ขณะที่เราฟุ้งซ่าน เรารีบไปนั่งสมาธิ…ทำไม? จริงๆ เราหนีความฟุ้งซ่านใช่ไหม? เราอยากได้รับความสงบแทน เพราะมันดีกว่า

 

เราไม่หนีได้ไหม?

เราไม่ตามได้ไหม?

เราไม่ถอยได้ไหม?

แล้วเราก็ไม่สู้กับมันได้ไหม?

เราอยู่กับมันเฉยๆได้ไหม?

 

นี่คือชีวิตที่เงียบเชียบ ผมไม่ได้บอกว่ามันต้องดี แต่มันเป็นชีวิตที่เงียบเชียบ

 

ชีวิตเราทุกคนหลบหนีมาตลอดชีวิต เราไม่เคยเลิกจะหลบหนี

 

พอเราทุกข์ เราจะไปหาความสุข เราอยู่กับทุกข์ไม่ได้

 

พอเราเบื่อ เราจะไปหาอะไรทำ เราอยู่กับความเบื่อไม่ได้ เราต้องการได้รับบางสิ่งบางอย่างตลอดเวลา

 

เมื่อก่อนผมสอนในคลิปแรกๆว่า เราแค่ Being อยู่ในธรรมชาตินี้ คือเป็นอยู่ในธรรมชาตินี้เฉยๆ ไม่ใช่การใช้ชีวิตที่คิดว่าวันนี้เราจะได้รับอะไรดีๆบ้าง

 

เพราะฉะนั้น ชีวิตที่เป็นการภาวนานั้น ไม่ใช่ชีวิตที่หาอะไรทำ แต่เป็นชีวิตที่ไม่มีอะไรทำ

 

อย่าลืมที่ผมบอกว่า เราทุกคนเลือกที่จะมาปฏิบัติธรรม…หรือภาวนาทั้งชีวิตของเรา…เราเลือกสิ่งนี้ เราเลือกเพราะเราต้องการความเปลี่ยนแปลงอย่างถึงรากถึงโคนกับชีวิตนี้ เราต้องรู้ว่าอะไรคือสาเหตุ ต้นเหตุ หรือเหตุของมัน

 

และใช้ชีวิตนั้นด้วยความเข้าใจอย่างแท้จริง ที่เกิดขึ้นมาจากหัวใจของตัวเอง

 

อย่าใช้ชีวิตเดิมที่พยายามจะเปลี่ยนแปลง ซึ่งเป็นชีวิตที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย