219.ไร้ร่องรอย...ไร้เรื่องราว

บรรยายเมื่อ 08-11-2563

การปฏิบัติธรรมนั้น
เป็นความเสียสละอันยิ่งใหญ่

เป็นความเสียสละ
ความเชื่อว่ามีตัวเราอยู่จริงๆ

เป็นการเสียสละ
ความรู้ 
ความเห็น 
เป้าหมาย 
หรือแม้กระทั่ง
ความต้องการจะรู้จะเห็นอะไร
เป็นความเสียสละที่ลึกซึ้ง 

เสียสละความหวังว่าเราจะได้อะไรมามั้ย จากการนั่งสมาธิครั้งนี้

เสียสละอนาคต
เสียสละ”เรา” ...ในฐานะของนักปฏิบัติธรรม 

เมื่อเราเสียสละทุกอย่างออกไป
กิริยารู้ซื่อๆ ก็เกิดขึ้น 

ความรับรู้ที่ปราศจาก
การแบ่งแยก 
การให้ความหมาย 
การให้คุณค่าว่าแบบนี้ดี แบบนี้ไม่ดี 
แบบนี้ถูก แบบนี้ผิด 
แบบนี้ใช่ แบบนี้ไม่ใช่
...มันจะหายไป 

เมื่อปราศจากความเป็นตัวเรา
ความรับรู้อย่างซื่อตรง...เกิดขึ้น
ความเป็นกลางต่อสรรพสิ่ง...เกิดขึ้น 

ลองปล่อยให้แต่ละขณะผ่านไปอย่างไร้เรื่องราว 
เราจะพบชีวิตที่เบิกบาน 

ความทุกข์ทั้งหลายในชีวิตเกิดขึ้น
เพราะความเห็นผิดว่ามีตัวเรา 

ใช้ชีวิตในแต่ละขณะที่กำลังผ่านไปอย่างไร้เรื่องราว 

ไร้เป้าหมาย ไร้ร่องรอย
ตื่นรู้อยู่...อย่างไร้ร่องรอย 

ในบางขณะความรู้ ความทรงจำ ทฤษฎีต่างๆ ปรากฏขึ้น
ในบางขณะเราถามตัวเองขึ้นมาว่า ตอนนี้เรารู้อยู่มั้ย
เรามีหน้าที่รู้ทันว่าความเป็นเราเกิดขึ้นแล้ว

ความรู้ 
ทฤษฎีอันสวยงาม อันถูกต้อง 
สร้างความเป็นเราเข้าให้แล้ว

เรากำลังสร้างร่องรอยให้กับธรรมชาตินี้
เรากำลังแทรกแซงมัน
“เรา”คือตัวปัญหา 

รู้ทันแล้วปล่อยให้ชีวิตผ่านไปแต่ละขณะอย่างไร้ร่องรอย
ผ่านไปอย่างเงียบเชียบที่สุด 
ไร้เรื่องราว

แล้วเราจะได้รู้จัก รู้ที่บริสุทธิ์ 
ไม่แปดเปื้อนไปด้วยความเป็นเรา

รู้...ที่ไม่มีมลทินของความเป็นเรา 

ถ้าเราเข้าใจประโยคนี้ได้ว่า 
"ชีวิตที่แท้จริงนั้นไร้เรื่องราว" 
เราจะอยู่ที่”ปัจจุบัน”พอดี

และปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นขณะของการปฏิบัติธรรม 

การปฏิบัติธรรมเกิดขึ้นได้
แค่ในปัจจุบันเท่านั้น 

เมื่อชีวิตในขณะนี้...ไร้ร่องรอย ...ไร้เรื่องราว
ความเป็นเรา...ได้หายไป

ความรับรู้ถึงการดำรงอยู่ 
ด้วยความเต็มอิ่ม และบริบูรณ์...ก็ได้เกิดขึ้น 

ปัจจุบันขณะ...ที่ปราศจากซึ่งมลทินของความเป็นเรา 
ก็กลายเป็น...ปัจจุบันที่บริสุทธิ์ที่สุด เป็นขณะแห่งการปฏิบัติธรรมอย่างแท้จริง

กงล้อแห่งอริยมรรคได้เริ่มดำเนินไป
ความสมบูรณ์ของชีวิตที่แท้จริงได้เกิดขึ้น 

ในแต่ละขณะของชีวิตจะเต็มไปด้วยความรู้ ตื่น เบิกบาน
ชีวิตจะผ่านแต่ละขณะไปด้วยความอิสระ

อิสระจากความหมายของความเป็นสัตว์ ตัวตน บุคคล เรา เขา และอื่นๆ

ทั้งหมดคือ ชีวิตของพุทธะ 

ชีวิตที่ความทุกข์ ความโศกใดๆ ก็เข้าไม่ถึง เป็นชีวิตที่สะอาด สว่าง บริสุทธิ์ 

เราทุกคนมีศักยภาพที่จะมีชีวิตของความเป็นพุทธะแบบนี้ได้...ได้ทันที ที่นี่ เดี๋ยวนี้