212.ซื่อ...ลืม...ศิลปะอันยิ่งใหญ่

บรรยายเมื่อ 20-09-2563

เรียนรู้การปฏิบัติที่ถูกต้อง
แล้วลืมมันไปให้หมด

คำว่านั่งสมาธิ คือแค่นั่งเฉยๆ 
ซื่อๆ กับการนั่งเฉยๆ
เราซื่อกับการนั่งเฉยๆ มั้ย

อย่าให้ความรู้
อย่าให้ทฤษฎี 
อย่าให้หลักปฏิบัติใดๆ 
แทรกแซงความซื่อนั้น

อย่าให้ความซื่อบริสุทธิ์นั้นถูกเจือปน
อย่าทำของที่บริสุทธิ์อยู่แล้วให้มันไม่บริสุทธิ์
อย่าเติมสีขาวลงไป

อย่าพยายามจะมี หรือพยายามจะเป็นอะไร

ซื่อกับการนั่งเฉยๆ
แล้วเราจะรับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในกายในใจนี้
อย่างซื่อๆ

วางความคิดทฤษฎีทั้งหลายที่ร่ำเรียนมา
อย่าใช้ความคิดนำชีวิต
ใช้ความซื่อนำชีวิต

ธรรมชาติที่แท้จริงนั้นใสซื่อ
เพราะความใสนั้นเอง จึงเกิดความซื่อ

แต่นักปฏิบัติธรรมเราไม่ใส
มันก็เลยไม่ซื่อ

เราปฏิบัติธรรม เต็มไปด้วยข้อมูล
เต็มไปด้วยวิธีการ

              ...........................

ในบางครั้งเรารู้สึกตัวขึ้นมาเองได้

หลายครั้งเรารู้ว่าจิตใจนี้เป็นอย่างไรอยู่

หลายครั้งที่เราไม่มีความคิดอะไร

หลายครั้งที่เมื่อความคิดเกิดขึ้น...ไม่มีการเข้าไปปรุงแต่งกับมัน

หลายครั้งเกิดการรู้การเห็นขึ้นมา โดยที่เราไม่ตั้งใจจะปฏิบัติธรรม

การปฏิบัติที่แท้จริง
เกิดจากการที่เราวางความรู้ทุกอย่างลงไปแล้ว

แล้วเหลือการใช้ชีวิตที่ถูกหลอมรวม

วิถีการใช้ชีวิตตามหลักปฏิบัติที่ถูกต้องกลมกลืนอยู่ในนั้น
เรียกว่า ศิลปะอย่างยิ่ง

แต่พอเราคิดจะปฏิบัติธรรม
เราหยิบฉวยทุกอย่างขึ้นมาเป็นของเรา...เกิดความตั้งใจ

#เราทิ้งศิลปะอันยิ่งใหญ่นั้น

แล้วเราก็ใช้ชีวิตการปฏิบัติ
ตามความคิด ตามความรู้

การปฏิบัติของเรา
จึงอยู่แต่ภายใต้ความคิด
ไม่ใช่เป็นการปฏิบัติที่พ้นจากความคิด

หลอมรวมคำสอนทั้งหมดเข้าไปในใจ...ไม่ใช่ความคิด
แล้วเราจะรับมือทุกอย่างที่จะเกิดในชีวิตเราอย่างไหลลื่น

กิเลสมากเท่าไหร่ ทุกข์มากเท่าไหร่
จะยิ่งเพิ่มพลังและความสามารถที่เรียกว่า สติ สมาธิ ปัญญาในใจดวงนี้
นี่คือศิลปะอันยิ่งใหญ่ในการปฏิบัติธรรม

แล้วเราจะเข้าใจการหลอมรวมการปฏิบัติทั้งหมดลงไปในชีวิตประจำวันได้

เราจะเข้าใจวิถีชีวิตใหม่
เราจะเข้าใจการใช้ชีวิตที่หลอมรวมความรู้ทุกอย่างลงไปแล้ว

อะไรเป็นความเชื่อ?
อะไรเป็นความจริง?

รู้มั้ยว่าความจริงเป็นอย่างไร
เวลากินข้าวอิ่ม ต้องมีคนบอกมั้ยว่าอิ่มแล้ว
ถ้าอิ่มแล้ว แล้วมีคนบอกว่าไม่อิ่ม 
จะเชื่อเขามั้ย

ความจริงคือ 
สิ่งที่เราสัมผัส และรู้ได้ด้วยตัวเอง

ส่วนความรู้ ไม่ว่าจะดีแค่ไหน
ถ้าเรายังไม่เคยสัมผัสได้ด้วยตัวเองตามความรู้นั้นๆ
มันก็ยังเป็นแค่ความเชื่อ

ความเชื่อนั้นอาจจะถูก
แต่ถ้าเราใช้มันไม่เป็น 
มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เราถูก”เป้าหมาย”
ครอบงำชีวิตการปฏิบัติธรรมของเรา...ทำให้เราไม่ซื่อ

เราจึงกลายเป็นคนฉลาด 
ไม่ใช่คนซื่อ

เรากลายเป็นคนเก่ง 
ไม่ใช่คนซื่อ

เรากลายเป็นคนที่รู้ทฤษฎีทุกอย่าง
ไม่ใช่คนซื่อ

เราขาดคุณสมบัติที่สำคัญที่สุดต่อความเจริญที่แท้จริง
เรามีแต่คุณสมบัติของ”ความเป็นคน”

ความซื่อนั้น 
เป็นความเป็นกลางอย่างยิ่ง

ความเป็นกลางอย่างยิ่งนั้น 
เป็นสมาธิอย่างยิ่ง

เราขาดแค่ความซื่อ 
เราจะขาดทุกสิ่งทุกอย่าง

เราวิ่งตามหาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
เราวิ่งตามมาทั้งชีวิต 
(แต่)เราหาออกนอกตัว

พระพุทธอยู่ที่ไหน
อยู่ที่ความรู้ตื่น เบิกบาน
ในใจดวงนี้

พระธรรมอยู่ที่ไหน
อยู่ที่ความจริงที่ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานได้เห็นแล้ว
คือ ใจดวงนี้

เมื่อใจดวงนี้เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน
ที่เห็นความจริง ที่เรียกว่าธรรมะแล้ว
ความเป็นพระสงฆ์ก็เกิดขึ้นในใจดวงนี้

จิตใจที่เป็นปกติ 
ว่างจากกิเลส  
ว่างจากความยึดมั่นถือมั่น

ในขณะนั้นๆ ความเป็นพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เกิดขึ้นในใจเรา

นี่คือที่พึ่งของเรา
นี่คือพระรัตนตรัยของเรา
พึ่งพระรัตนตรัยในใจดวงนี้