207.ศิลปะของความไม่ต้องทำอะไร

บรรยายเมื่อ 28-06-2563

 

เราแค่เรียนรู้ศิลปะของการที่ไม่ต้องทำอะไร ... เราทำมาแล้วทั้งชีวิต 

เราไม่เคยฝึกศิลปะของความที่ไม่ต้องทำอะไรเลย 
 
ศิลปะแห่งความไม่ต้องทำอะไร 
ไม่ใช่ไม่ทำอะไรเลย 

เรายังต้องกิน เข้าห้องน้ำ ขับถ่าย อาบน้ำ แปรงฟัน อยู่อาศัย ใช้ชีวิต 

แต่เราไม่ได้กินตามความอยาก 
เรากินตามความพอดี 
เราอยู่อาศัยอย่างพอดี 
เราใช้ชีวิตอย่างพอดี 
 
เราใช้ชีวิตนี้ ประคองรักษาชีวิตนี้ 
เพียงเพื่อที่จะพออยู่ได้ 

เพื่อจะใช้มันเป็นฐานที่ตั้งแห่งการเรียนรู้ศิลปะของความที่ไม่ต้องทำอะไร จนความจริงของชีวิตนี้เปิดเผยออกมา 

เมื่อเราเข้าถึงศิลปะของความไม่ต้องทำอะไร 

ความจริงจะเปิดเผยออกมาทันที...ไม่ต้องรอนาน 

ศิลปะของความที่ไม่ต้องทำอะไร เป็นความพอดีของชีวิต 

เราอาจจะเคยพลาดพลั้งทำอะไรไปบ้าง 
นั่นคือการเรียนรู้ว่าส่วนเกินของชีวิตเป็นยังไง 

เมื่อเราโกรธ ส่วนเกินของชีวิตก็ได้เกิดขึ้น 
เมื่อเราอยาก ส่วนเกินของชีวิตก็ได้เกิดขึ้น 
เมื่อเราพอใจ หรือไม่พอใจ ส่วนเกินของชีวิตก็ได้เกิดขึ้น 

เราไปอ่านไปฟังคำว่าปล่อยวาง เราก็จะทำ 
เราไปอ่านไปฟังว่าต้องไม่ยึดมั่นถือมั่น เราก็จะทำ 
เราไปอ่านไปฟังว่าต้องไม่ต้องให้ค่ากับอะไรๆ เราก็จะทำ 

และเราพอใจ...ที่เราได้ทำ 
“เรา” อยากจะได้อะไรบางอย่างจากการทำเสมอ 

“ตัวเรา” นี่แหละ ตัวปัญหา 

เราฟังอะไรมา เราก็เอามาสร้างปัญหาให้กับตัวเอง
อะไร”ดี”เราจะเอาหมดทุกอย่าง

เราจะเห็นว่ามันตรงข้ามกับศิลปะของความที่ไม่ต้องทำอะไรเลย

แล้วเราจะปฏิบัติธรรมอย่างไร 
ถ้าเราไม่เข้าใจตรงนี้

วิธีการดูง่ายๆ
ชีวิตการปฏิบัติธรรมของเรา
ยังมีความหวังมั้ย
ยังอยากจะก้าวหน้ามั้ย
ยังอยากดีกว่านี้มั้ย
ยังเดือดร้อนมั้ย 
ยังดิ้นรนมั้ย

ถ้ายังมีความรู้สึกแบบนี้จิตใจ
มันหนีไม่พ้นการทำ มันจะทำอย่างเนียนที่สุด...เหมือนไม่ทำอะไร

ความพยายามทั้งหลายที่เราคิดว่าดี
คืออุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดของการปฏิบัติธรรม

เราสนใจความพยายามที่ดีเหล่านั้นมาก
เพราะว่ามีเรา มีใครคนนั้น 
อยู่เบื้องหลังความพยายามทั้งหมด

และใครคนนั้นนั่นแหละที่ทำให้เราบรรลุธรรมไม่ได้

ลองคิดดูว่า ชีวิตต่อจากนี้ของเรา เหลือเพียงแค่กิริยารู้
รู้แค่ปัจจุบันนี้ ขณะนี้ 
แล้วเราจะมีความหวังอะไรได้

เหลือแค่รู้เพียวๆ
รู้ที่ปราศจากความรู้ทุกอย่างที่เคยเรียนมา
ทิ้งความรู้ทุกอย่างไปให้หมด 

เหลือแต่ความรู้เพียวๆ ในขณะนี้ แค่นั้น
แล้วความรู้ที่แท้จริงถึงจะปรากฏขึ้นมา

คำว่า "รู้โดยที่ไม่ต้องรู้อะไรเลย"
เป็นกิริยาที่ฆ่าความเป็นเรา
ฆ่าความอยากจะรู้
บดขยี้ความกระหายในความที่อยากจะมีความรู้
ซึ่งเบื้องหลังก็คือ "เรา" นั่นเอง